درک جدید از درمان پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) - بخش سوم

نقش پلاکت ها در کنسانتره آسپیراسیون مغز استخوان

PRP و کنسانتره آسپیراسیون مغز استخوان (BMAC) به دلیل مزایای بازسازی در MSK و بیماری های ستون فقرات، مدیریت درد مزمن و اندیکاسیون های بافت نرم برای یک سری از درمان های بالینی در محیط مطب و جراحی استفاده می شود.PRP نه تنها مهاجرت سلولی و تکثیر سلولی را تنظیم می کند، بلکه به رگزایی و بازسازی ECM برای ایجاد یک ریزمحیط مطلوب و ترویج ترمیم و بازسازی بافت کمک می کند.

فرآیند تعمیر BMAC

BMACها ترکیبات سلولی ناهمگن حاوی BMMSCها هستند که آنها را به یک منبع سلولی درون زا برای درمان ترمیم پزشکی بازساختی تبدیل می کند.آنها با کاهش آپوپتوز سلولی، فیبروز و التهاب نقش دارند.و واکنش آبشاری منجر به تکثیر سلولی را فعال کنید.علاوه بر این، BMMSCها دارای پتانسیل تمایز به انواع دودمان سلولی، از جمله استئوبلاست ها، سلول های چربی، میوبلاست ها، سلول های اپیتلیال و نورون ها هستند.آنها همچنین رگ زایی را از طریق مسیرهای پاراکرین و اتوکرین ترویج می کنند.همچنین مهم است که BMMSC در تنظیم ایمنی مستقل از سلول‌های خاص ایمنی که در مرحله التهابی ترمیم زخم شرکت می‌کنند، نقش داشته باشد.علاوه بر این، BMMSCها از جذب سلول‌ها به مکان‌های جدید درمان رگ‌زایی برای تسریع در بازسازی جریان خون موضعی پشتیبانی می‌کنند.جین و همکارانثابت شد که در غیاب داربست های کافی، میزان بقای BMMSC و توانایی ترمیم و تمایز آن برای ارتقاء بهبود آسیب دیده است.اگرچه جمع‌آوری بافت، آماده‌سازی نمونه و مکانیسم اثر PRP و BMAC متفاوت است، اما مطالعات نشان می‌دهد که آنها می‌توانند مکمل یکدیگر باشند.در واقع، ترکیب PRP و BMAC در یک محصول بیولوژیکی ممکن است مزایای بیشتری داشته باشد.

ترکیب PRP و BMAC

بر اساس برخی تحقیقات کمتر شناخته شده، اصل اساسی ترکیب PRP و BMAC بر اساس چندین فرض است.اول، PRP می تواند یک ریزمحیط مناسب را فراهم کند که در آن BMSC می تواند تکثیر و تمایز سلولی را افزایش دهد و رگزایی را افزایش دهد.در مرحله دوم، PRP به عنوان داربست برای این سلول ها همراه با BMAC استفاده شده است.در مقابل، ترکیب PRP و BMAC می تواند به یک ابزار بیولوژیکی قدرتمند برای جذب جمعیت BMMSC تبدیل شود.ترکیب PRP-BMAC برای درمان تاندونوز، زخم‌ها، آسیب‌های نخاعی، دیسک‌های بین مهره‌ای دژنراتیو و نقایص استئوکندری با پتانسیل بازسازی زیاد استفاده شده است.متأسفانه، اگرچه اجزای ناهمگن سلول های مغز استخوان شامل پلاکت ها هستند، اما گزارش های کمی به غلظت پلاکت ها در مغز استخوان استخراج شده و پس از درمان با BMAC اشاره می کند، اما می توان آنها را با روش های آسپیراسیون مناسب استخراج کرد.تحقیقات بیشتری برای درک اینکه آیا کنسانتره پلاکت اضافی باید در ترکیب با BMAC استفاده شود مورد نیاز است.در حال حاضر، هیچ داده ای در مورد نسبت بهینه پلاکت ها به سلول های MSC (یا سایر سلول های مغز استخوان) وجود ندارد، که تأثیر مثبتی بر مکانیسم تغذیه ای MSC در ترمیم بافت دارد.در حالت ایده آل، تجهیزات و فناوری جمع آوری مغز استخوان را می توان برای استخراج تعداد کافی پلاکت مغز استخوان بهینه کرد.

فاکتور رشد PRP و اثر تغذیه ای BMAC

فاکتور رشد پلاکتی PRP یک پروتئین کلیدی است که در روند ترمیم BMAC نقش دارد.تنوع PGF و سایر سیتوکین‌های دخیل در فرآیند تغذیه BMAC می‌تواند با کاهش آپوپتوز سلولی، آنابولیسم و ​​اثرات ضد التهابی و فعال کردن تکثیر سلولی، تمایز و رگ‌زایی از طریق مسیرهای پاراکرین و اتوکرین، ترمیم بافت را آغاز کند.

فاکتور رشد مشتق شده از پلاکت و اجزای گرانول متراکم به وضوح در فرآیند تغذیه BMAC نقش دارند و از ترمیم و بازسازی بافت ناشی از MSC حمایت می کنند.اختصارات: MSC: سلول های بنیادی مزانشیمی، HSC: سلول های بنیادی خونساز.

بدیهی است که در درمان OA، PDGF نقش خاصی در بازسازی غضروف و حفظ هموستاز از طریق تکثیر MSC و مهار آپوپتوز غضروفی ناشی از IL-1 و التهاب ایفا می کند.علاوه بر این، سه زیرگروه TGF-β در تحریک تشکیل غضروف و مهار التهاب فعال هستند و توانایی ترویج بهبود بافت مرتبط با MSC را از طریق تعامل بین مولکولی نشان می‌دهند.اثر تغذیه ای MSC به فعالیت PGF و ترشح سیتوکین های ترمیم کننده مربوط می شود.در حالت ایده‌آل، تمام این سیتوکین‌ها باید در بطری درمان BMAC وجود داشته باشند و به محل آسیب بافت منتقل شوند تا بهترین بهبود بافت درمانی مرتبط با MSC را ارتقا دهند.

در یک مطالعه مشترک OA، Mui ñ os-L ó pez و همکاران.این نشان می دهد که MSC مشتق شده از بافت سینوویال عملکرد خود را تغییر داده و در نتیجه توانایی بازیابی خود را از دست داده است.جالب توجه است که تزریق مستقیم PRP به استخوان ساب غضروفی آرتروز منجر به کاهش MSC در مایع سینوویال شد که نشان دهنده بهبود بالینی است.اثر درمانی با کاهش فرآیند التهابی در مایع سینوویال بیماران OA انجام می شود.

اطلاعات کمی در مورد وجود یا غلظت PGF در BMAC یا نسبت ایده آل مورد نیاز برای حمایت از عملکرد تغذیه ای BMMSC وجود دارد.برخی از پزشکان غلظت بالای PRP را با BMAC ترکیب می‌کنند تا پیوندهای فعال بیولوژیکی بیشتری به دست آورند، که انتظار می‌رود نتایج درمانی پزشکی احیاکننده را بهینه کند.با این حال، داده‌های ایمنی و اثربخشی کمی وجود دارد که نشان می‌دهد ترکیب غلظت بالای PRP با BMAC یک گزینه درمانی مؤثرتر است.بنابراین، ما معتقدیم که ممکن است دستکاری BMMSC با فعال کردن آنها با غلظت پلاکت بالا در این مرحله مناسب نباشد.

تداخل پلاکت ها با داروهای ضد پلاکت و NSAID ها

PRP شامل طیف گسترده ای از اجزای ترشحی است و از بسیاری از محیط های بیولوژیکی تشکیل شده است.اثر درمانی PRP به این واسطه ها نسبت داده می شود.اگرچه واسطه های درمانی در پلاکت ها به خوبی شناخته شده اند، فرمولاسیون و سینتیک بهینه این داروهای آنابولیک و کاتابولیک کاملاً مشخص نیست.یکی از محدودیت‌های اصلی دستیابی به فرمول‌های درمانی، غلبه بر تنوع این واسطه‌های بیولوژیکی به منظور هدف قرار دادن اثرات پایین‌دستی به خوبی تنظیم شده است که همیشه قابل تکرار و از نظر بالینی مفید هستند.به همین دلیل، داروها (مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)) می‌توانند بر آزادسازی گروه‌های ترشحی پلاکت تأثیر بگذارند.در یک مطالعه توالی ثابت برچسب باز اخیر، مصرف روزانه 81 میلی گرم آسپرین (ASA) بیان واسطه های کلیدی، مانند TGF-β 1. PDGF و VEGF را کاهش داد.

این اثرات به مهار برگشت ناپذیر سیکلواکسیژناز-1 (COX-1) و مهار قابل تنظیم سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) نسبت داده می شود که دو آنزیم مورد نیاز برای دگرانولاسیون پلاکت پایین دست هستند.یک بررسی سیستماتیک اخیر نشان داد که داروهای ضد پلاکت ممکن است منحنی آزادسازی فاکتور رشد را به روشی وابسته به COX-1 و COX-2 کاهش دهند، و 8 مطالعه از 15 مطالعه نشان دادند که فاکتورهای رشد کاهش یافته است.

داروها (به عنوان مثال NSAIDs) معمولاً برای تسکین درد و کاهش التهاب ناشی از بیماری MSK استفاده می شوند.مکانیسم NSAID ها مهار فعال شدن پلاکت ها با اتصال غیرقابل برگشت با آنزیم COX و تنظیم مسیر اسید آراشیدونیک است.بنابراین، عملکرد پلاکت ها در کل چرخه زندگی پلاکت ها تغییر می کند، بنابراین از انتقال سیگنال PGF جلوگیری می کند.NSAID ها تولید سیتوکین را مهار می کنند (به عنوان مثال، PDGF، FGF، VEGF، و IL-1 β، IL-6 و IL-8)، در حالی که TNF-α را افزایش می دهند. با این حال، اطلاعات کمی در مورد تأثیر مولکولی NSAID ها بر PRP وجود دارد.در مورد بهترین زمان برای تهیه و تجویز PRP در بیمارانی که از NSAID استفاده می کنند، اتفاق نظر وجود ندارد.Mannava و همکارانش فاکتورهای بیولوژیکی آنابولیک و کاتابولیک را در PRP غنی از لکوسیت در داوطلبان سالمی که ناپروکسن مصرف می کردند، کمیت کردند.آنها دریافتند که پس از استفاده از ناپروکسن به مدت یک هفته، سطوح PDGF-AA و PDGF-AB (میتوژن موثر برای ترویج رگزایی) به طور قابل توجهی کاهش یافت.پس از یک هفته، سطح فاکتور رشد به نزدیک به سطح پایه بازگشت.پس از استفاده از ناپروکسن به مدت یک هفته، سطح LR-PRP فاکتور پیش التهابی و کاتابولیک IL-6 نیز کاهش یافت و پس از یک دوره کلیرانس یک هفته ای به سطح پایه بازگشت.در حال حاضر، هیچ مطالعه بالینی وجود ندارد که ثابت کند بیماران با ناپروکسن پس از درمان PRP نتایج منفی دارند.با این حال، برای بهبود فعالیت بیولوژیکی آنها، توصیه می شود یک دوره شستشو یک هفته ای برای بازگرداندن مقادیر PDGF-AA، PDGF-BB و IL-6 به سطح پایه در نظر بگیرید.تحقیقات بیشتری برای درک کامل اثرات ضد پلاکتی و NSAID بر روی گروه ترشح PRP و اهداف پایین دست آن مورد نیاز است.

استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت را با توانبخشی ترکیب کنید

اگرچه تحقیقات علمی پایه نشان می دهد که فیزیوتراپی و بار مکانیکی نقش روشنی در بهبود ساختار تاندون پس از تزریق PRP دارند، اما در مورد بهترین برنامه توانبخشی برای بیماری MSK پس از درمان PRP اتفاق نظر وجود ندارد.

درمان PRP شامل تزریق پلاکت های غلیظ در محیط بافت محلی برای تنظیم درد و ترویج ترمیم بافت است.قوی ترین شواهد بالینی در OA زانو وجود دارد.با این حال، استفاده از PRP در درمان تاندونوز علامت دار بحث برانگیز است و نتایج گزارش شده متفاوت است.مطالعات حیوانی معمولاً بهبود بافت شناسی تاندونوز را پس از انفیلتراسیون PRP نشان می دهد.این مطالعات نشان می‌دهد که بار مکانیکی می‌تواند تاندون‌ها را بازسازی کند، و بار و تزریق PRP با هم برای بهبود تاندون‌ها کار می‌کنند.تفاوت در آماده سازی PRP، آماده سازی بیولوژیکی، آماده سازی، طرح های تزریق و انواع آسیب تاندون ممکن است منجر به تفاوت در نتایج بالینی شود.علاوه بر این، اگرچه شواهد علمی از مزایای طرح‌های توانبخشی حمایت می‌کنند، تعداد کمی از تحقیقات بالینی منتشر شده سعی در مدیریت و یکپارچه‌سازی برنامه‌های توانبخشی پس از PRP دارند.

اخیراً اونیشی و همکاران.نقش بار مکانیکی و اثر بیولوژیکی PRP در بیماری تاندون آشیل بررسی شد.آنها فاز I و فاز II مطالعات بالینی بیماری تاندون آشیل تحت درمان با PRP را با تمرکز بر برنامه توانبخشی پس از تزریق PRP ارزیابی کردند.به نظر می رسد برنامه های توانبخشی تحت نظارت، انطباق با ورزش را بهبود می بخشد و نتایج و توانایی نظارت بر دوز ورزش را بهبود می بخشد.چندین آزمایش PRP تاندون آشیل که به خوبی طراحی شده بودند، درمان پس از پی آر پی را با طرح توانبخشی بار مکانیکی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از استراتژی بازسازی ترکیب کردند.

چشم انداز و نتیجه گیری آینده

پیشرفت فنی تجهیزات و روش‌های آماده‌سازی PRP نتایج امیدوارکننده‌ای را برای بیمار نشان می‌دهد، اگرچه تعریف عوامل بیولوژیکی مختلف PRP و ویژگی‌های بیولوژیکی مربوطه محصول نهایی هنوز قطعی نیست.علاوه بر این، پتانسیل کامل نشانه ها و کاربردهای PRP مشخص نشده است.تا همین اواخر، پی آر پی به صورت تجاری به عنوان یک محصول مشتق از خون اتولوگ فروخته می شد که ممکن است به پزشکان امکان استفاده از فناوری فاکتور رشد پلاکت اتولوگ را در پاتولوژی و بیماری های مشخص شده خاص بدهد.در ابتدا، تنها معیار برای کاربرد موفقیت آمیز PRP که اغلب ذکر می شود، نمونه آماده شده است که غلظت پلاکت آن بالاتر از مقدار کل خون است.امروزه، خوشبختانه، پزشکان درک جامع تری از عملکرد PRP دارند.

در این بررسی، ما تصدیق می‌کنیم که هنوز استانداردسازی و طبقه‌بندی در فناوری آماده‌سازی وجود ندارد.بنابراین، در حال حاضر هیچ اتفاق نظری در مورد عوامل بیولوژیکی PRP وجود ندارد، اگرچه ادبیات بیشتری در مورد غلظت موثر دوز پلاکتی مورد نیاز برای ترویج رگزایی (جدید) به توافق رسیده است.در اینجا، ما به طور خلاصه فعالیت PGFs را معرفی کردیم، اما مکانیسم پلاکتی خاص و اثر موثر گلبول‌های سفید خون و سلول‌های بنیادی مزانشیمی و همچنین برهمکنش سلول-سلول متعاقب آن را منعکس کردیم.به طور خاص، وجود گلبول های سفید در آماده سازی PRP درک عمیق تری از اثرات مضر یا مفید فراهم می کند.نقش روشن پلاکت ها و تعامل آنها با سیستم ایمنی ذاتی و سازگار مورد بحث قرار گرفته است.علاوه بر این، مطالعات بالینی کافی و مستند برای تعیین پتانسیل کامل و اثر درمانی PRP در اندیکاسیون های مختلف مورد نیاز است.

(محتوای این مقاله تجدید چاپ شده است و ما هیچ تضمین صریح یا ضمنی برای صحت، اعتبار یا کامل بودن مطالب مندرج در این مقاله ارائه نمی دهیم و مسئولیتی در قبال نظرات این مقاله نداریم، لطفاً درک کنید).