کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در زمینه دردهای عصبی

درد نوروپاتیک به عملکرد غیر طبیعی حسی، حساسیت درد و درد خود به خودی ناشی از آسیب یا بیماری سیستم عصبی حسی بدنی اشاره دارد.اکثر آنها پس از حذف عوامل آسیب، همچنان می توانند با درد در ناحیه عصب دهی شده مربوطه همراه باشند که به صورت درد خود به خود، پردردی، پردردی و احساس غیر طبیعی ظاهر می شود.در حال حاضر، داروهای تسکین درد نوروپاتیک شامل داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مهارکننده های بازجذب نوراپی نفرین 5-هیدروکسی تریپتامین، داروهای ضد تشنج گاباپنتین و پره گابالین و مواد افیونی است.با این حال، اثر درمان دارویی اغلب محدود است، که به طرح‌های درمانی چندوجهی مانند فیزیوتراپی، تنظیم عصبی و مداخله جراحی نیاز دارد.درد مزمن و محدودیت عملکردی، مشارکت اجتماعی بیماران را کاهش داده و بار روانی و اقتصادی جدی بر بیماران وارد می‌کند.

پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یک محصول پلاسمایی با پلاکت های خلوص بالا است که از سانتریفیوژ کردن خون اتولوگ به دست می آید.در سال 1954، KINGSLEY برای اولین بار از اصطلاح پزشکی PRP استفاده کرد.از طریق تحقیق و توسعه در سال های اخیر، PRP به طور گسترده در جراحی استخوان و مفاصل، جراحی ستون فقرات، پوست، توانبخشی و سایر بخش ها استفاده شده است و نقش مهمی در زمینه ترمیم مهندسی بافت ایفا می کند.

اصل اساسی درمان PRP تزریق پلاکت های متمرکز در محل آسیب دیده و شروع ترمیم بافت با آزادسازی انواع فاکتورهای فعال زیستی (فاکتورهای رشد، سیتوکین ها، لیزوزوم ها) و پروتئین های چسبنده است.این مواد زیست فعال مسئول شروع واکنش آبشار هموستاتیک، سنتز بافت همبند جدید و بازسازی عروق هستند.

طبقه بندی و پاتوژنز درد نوروپاتیک سازمان بهداشت جهانی یازدهمین نسخه اصلاح شده طبقه بندی بین المللی درد را در سال 2018 منتشر کرد که درد نوروپاتیک را به درد نوروپاتیک مرکزی و درد نوروپاتیک محیطی تقسیم می کند.

درد نوروپاتی محیطی بر اساس علت طبقه بندی می شود:

1) عفونت/التهاب: نورالژی پس از تبخال، جذام دردناک، نوروپاتی محیطی آلوده به سیفلیس/HIV

2) فشرده سازی عصب: سندرم تونل کارپال، درد رادیکولار دژنراتیو ستون فقرات

3) تروما: تروما / سوختگی / پس از عمل / درد نوروپاتیک پس از رادیوتراپی

4) ایسکمی/متابولیسم: درد نوروپاتیک محیطی دیابت

5) داروها: نوروپاتی محیطی ناشی از داروها (مانند شیمی درمانی)

6) سایر موارد: درد سرطان، نورالژی سه قلو، نورالژی گلوسوفارنکس، نوروم مورتون

طبقه بندی و روش های تهیه PRP عموماً معتقد است که غلظت پلاکت در PRP چهار یا پنج برابر کل خون است، اما کمبود شاخص های کمی وجود داشته است.در سال 2001، مارکس تعریف کرد که PRP حاوی حداقل 1 میلیون پلاکت در هر میکرولیتر پلاسما است که یک شاخص کمی استاندارد PRP است.دوهان و همکارانPRP را به چهار دسته تقسیم کرد: PRP خالص، PRP غنی از لکوسیت، فیبرین غنی از پلاکت خالص، و فیبرین پلاکت غنی از لکوسیت بر اساس محتوای مختلف پلاکت، لکوسیت و فیبرین در PRP.مگر اینکه مشخص شود، PRP معمولا به PRP غنی از سلول های سفید اشاره دارد.

مکانیسم PRP در درمان درد نوروپاتی پس از آسیب، فعال‌کننده‌های مختلف درون‌زا و برون‌زا باعث فعال‌سازی پلاکت‌ها می‌شوند α- گرانول‌ها تحت واکنش گرانولاسیون قرار می‌گیرند و تعداد زیادی فاکتور رشد، فیبرینوژن، کاتپسین و هیدرولاز را آزاد می‌کنند.فاکتورهای رشد آزاد شده از طریق گیرنده های گذرنده روی غشای سلولی به سطح بیرونی غشای سلولی سلول هدف متصل می شوند.این گیرنده های گذرنده به نوبه خود پروتئین های سیگنال دهی درون زا را القا و فعال می کنند و پیام رسان دوم را در سلول بیشتر فعال می کنند که باعث تکثیر سلولی، تشکیل ماتریکس، سنتز پروتئین کلاژن و سایر بیان ژن های درون سلولی می شود.شواهدی وجود دارد که سیتوکین‌های آزاد شده توسط پلاکت‌ها و سایر فرستنده‌ها نقش مهمی در کاهش/از بین بردن درد مزمن نوروپاتیک دارند.مکانیسم های خاص را می توان به مکانیسم های محیطی و مکانیسم های مرکزی تقسیم کرد.

مکانیسم پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در درمان درد نوروپاتیک

مکانیسم های محیطی: اثر ضد التهابی، محافظت عصبی و تقویت بازسازی آکسون، تنظیم ایمنی، اثر ضد درد

مکانیسم مرکزی: تضعیف و معکوس کردن حساسیت مرکزی و مهار فعال سازی سلول های گلیال

اثر ضد التهابی

حساسیت محیطی نقش مهمی در بروز علائم درد نوروپاتیک پس از آسیب عصبی دارد.انواع سلول های التهابی مانند نوتروفیل ها، ماکروفاژها و ماست سل ها در محل آسیب عصبی نفوذ کردند.تجمع بیش از حد سلول های التهابی اساس تحریک بیش از حد و تخلیه مداوم رشته های عصبی را تشکیل می دهد.التهاب تعداد زیادی واسطه‌های شیمیایی مانند سیتوکین‌ها، کموکاین‌ها و واسطه‌های لیپیدی را آزاد می‌کند و گیرنده‌های درد را حساس و برانگیخته می‌کند و باعث تغییراتی در محیط شیمیایی محلی می‌شود.پلاکت ها دارای اثرات سرکوب کننده سیستم ایمنی و ضد التهابی قوی هستند.با تنظیم و ترشح عوامل مختلف تنظیم کننده ایمنی، عوامل رگ زا و عوامل تغذیه ای، می توانند واکنش های مضر ایمنی و التهاب را کاهش دهند و آسیب های بافتی مختلف را در ریزمحیط های مختلف ترمیم کنند.پی آر پی از طریق مکانیسم های مختلفی می تواند نقش ضد التهابی داشته باشد.این می تواند آزادسازی سیتوکین های پیش التهابی از سلول های شوان، ماکروفاژها، نوتروفیل ها و ماست سل ها را مسدود کند و با ترویج تبدیل بافت های آسیب دیده از حالت التهابی به حالت ضد التهابی، بیان ژن گیرنده های فاکتور التهابی را مهار کند.اگرچه پلاکت ها اینترلوکین 10 را آزاد نمی کنند، پلاکت ها تولید مقادیر زیادی اینترلوکین 10 را با القای سلول های دندریتیک نابالغ γ کاهش می دهند- تولید اینترفرون نقش ضد التهابی دارد.

اثر ضد درد

پلاکت‌های فعال بسیاری از انتقال‌دهنده‌های عصبی پیش‌التهابی و ضد التهابی را آزاد می‌کنند که می‌توانند باعث درد شوند، اما همچنین التهاب و درد را کاهش می‌دهند.پلاکت های تازه تهیه شده در پی آر پی غیر فعال هستند.پس از فعال شدن مستقیم یا غیرمستقیم، مورفولوژی پلاکت تغییر می‌کند و تجمع پلاکتی را تقویت می‌کند، با آزاد کردن ذرات آ-متراکم درون سلولی و ذرات حساس آن، ترشح 5-هیدروکسی تریپتامین را تحریک می‌کند که اثر تنظیم درد دارد.در حال حاضر، گیرنده های 5-هیدروکسی تریپتامین بیشتر در اعصاب محیطی شناسایی می شوند.5-هیدروکسی تریپتامین می تواند بر انتقال درد در بافت های اطراف از طریق گیرنده های 5-هیدروکسی تریپتامین 1، 5-هیدروکسی تریپتامین 2، 5-هیدروکسی تریپتامین 3، 5-هیدروکسی تریپتامین 4 و 5-هیدروکسی تریپتامین 7 تاثیر بگذارد.

مهار فعال سازی سلول های گلیال

سلول های گلیال حدود 70 درصد از سلول های سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می دهند که می توان آنها را به سه نوع آستروسیت، الیگودندروسیت و میکروگلیا تقسیم کرد.میکروگلیاها در عرض 24 ساعت پس از آسیب عصبی فعال شدند و آستروسیت ها بلافاصله پس از آسیب عصبی فعال شدند و فعال سازی به مدت 12 هفته ادامه داشت.آستروسیت‌ها و میکروگلیاها سپس سیتوکین‌ها را آزاد می‌کنند و یک سری پاسخ‌های سلولی را القا می‌کنند، مانند تنظیم مثبت گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئید و گلوتامات، که منجر به تغییراتی در تحریک نخاع و انعطاف‌پذیری عصبی می‌شود که ارتباط نزدیکی با بروز درد نوروپاتیک دارد.

عوامل دخیل در تسکین یا از بین بردن درد نوروپاتیک در پلاسمای غنی از پلاکت

1) آنژیوپویتین:

القای رگزایی؛تحریک مهاجرت و تکثیر سلول های اندوتلیال؛حمایت و تثبیت رشد رگ های خونی با به کارگیری پری سیت ها

2) فاکتور رشد بافت همبند:

تحریک مهاجرت لکوسیت ها؛ترویج رگ زایی؛میوفیبروبلاست را فعال می کند و رسوب و بازسازی ماتریکس خارج سلولی را تحریک می کند

3) فاکتور رشد اپیدرمی:

با ترویج تکثیر، مهاجرت و تمایز ماکروفاژها و فیبروبلاست‌ها، بهبود زخم را بهبود می‌بخشد و باعث ایجاد رگ‌زایی می‌شود.تحریک فیبروبلاست ها برای ترشح کلاژناز و تخریب ماتریکس خارج سلولی در طول بازسازی زخم.ترویج تکثیر کراتینوسیت ها و فیبروبلاست ها، که منجر به اپیتلیزه شدن مجدد می شود.

4) فاکتور رشد فیبروبلاست:

برای القای کموتاکسی ماکروفاژها، فیبروبلاست ها و سلول های اندوتلیال.القای رگزایی؛می تواند باعث گرانولاسیون و بازسازی بافت شود و در انقباض زخم شرکت کند.

5) فاکتور رشد هپاتوسیت:

تنظیم رشد سلولی و حرکت سلول های اپیتلیال / اندوتلیال.ترویج ترمیم اپیتلیال و رگ زایی.

6) فاکتور رشد شبه انسولین:

سلول های فیبر را برای تحریک سنتز پروتئین جمع آوری کنید.

7) فاکتور رشد مشتق از پلاکت:

تحریک کموتاکسی نوتروفیل ها، ماکروفاژها و فیبروبلاست ها و تحریک تکثیر ماکروفاژها و فیبروبلاست ها به طور همزمان.این به تجزیه کلاژن قدیمی و تنظیم بیان متالوپروتئینازهای ماتریکس کمک می کند، که منجر به التهاب، تشکیل بافت دانه بندی، تکثیر اپیتلیال، تولید ماتریکس خارج سلولی و بازسازی بافت می شود.این می تواند تکثیر سلول های بنیادی مشتق از چربی انسان را تقویت کند و به ایفای نقش در بازسازی اعصاب کمک کند.

8) فاکتور مشتق از سلول استرومایی:

سلول‌های CD34+ را برای القای خانه‌سازی، تکثیر و تمایز آن‌ها به سلول‌های پیش ساز اندوتلیال و تحریک رگ‌زایی فراخوانی کنید.سلول های بنیادی مزانشیمی و لکوسیت ها را جمع آوری کنید.

9) تبدیل فاکتور رشد β:

در ابتدا، این اثر تحریک کننده التهاب است، اما همچنین می تواند باعث تبدیل قسمت آسیب دیده به حالت ضد التهابی شود.می تواند کموتاکسی فیبروبلاست ها و سلول های ماهیچه صاف را افزایش دهد.تنظیم بیان کلاژن و کلاژناز و ترویج رگ زایی.

10) فاکتور رشد اندوتلیال عروقی:

حمایت و ترویج رشد رشته های عصبی بازسازی شده با ترکیب رگزایی، نوروتروفیک و محافظت عصبی، به منظور بازگرداندن عملکرد عصبی.

11) فاکتور رشد عصبی:

با افزایش رشد آکسون ها و حفظ و بقای نورون ها، نقش محافظت کننده عصبی را ایفا می کند.

12) فاکتور نوروتروفیک مشتق از گلیال:

این می تواند با موفقیت پروتئین های نوروژنیک را معکوس و عادی کند و نقش محافظت کننده عصبی را ایفا کند.

نتیجه

1) پلاسمای غنی از پلاکت دارای ویژگی های ترویج التیام و ضد التهاب است.این نه تنها می تواند بافت های عصبی آسیب دیده را ترمیم کند، بلکه به طور موثر درد را تسکین می دهد.این یک روش درمانی مهم برای درد نوروپاتیک است و چشم‌انداز روشنی دارد.

2) روش تهیه پلاسمای غنی از پلاکت هنوز بحث برانگیز است، و خواستار ایجاد یک روش آماده سازی استاندارد و یک استاندارد ارزیابی اجزای واحد است.

3) مطالعات زیادی در مورد پلاسمای غنی از پلاکت در دردهای نوروپاتیک ناشی از آسیب نخاعی، آسیب عصب محیطی و فشرده سازی عصب وجود دارد.مکانیسم و ​​کارایی بالینی پلاسمای غنی از پلاکت در انواع دیگر دردهای نوروپاتیک نیاز به مطالعه بیشتر دارد.

درد نوروپاتیک نام کلی دسته بزرگی از بیماری های بالینی است که در عمل بالینی بسیار رایج است.با این حال، در حال حاضر روش درمانی خاصی وجود ندارد و درد تا چندین سال یا حتی مادام العمر پس از بیماری ادامه دارد و بار جدی بر بیماران، خانواده ها و جامعه وارد می کند.درمان دارویی طرح اصلی درمان درد نوروپاتیک است.به دلیل نیاز به داروی طولانی مدت، پذیرش بیماران خوب نیست.مصرف طولانی مدت دارو عوارض جانبی دارویی را افزایش می دهد و آسیب جسمی و روحی زیادی به بیماران وارد می کند.آزمایش‌های اساسی مرتبط و مطالعات بالینی ثابت کرده‌اند که PRP می‌تواند برای درمان درد نوروپاتیک استفاده شود و PRP از خود بیمار و بدون واکنش خودایمنی می‌آید.روند درمان نسبتاً ساده است و عوارض جانبی کمی دارد.PRP همچنین می‌تواند همراه با سلول‌های بنیادی مورد استفاده قرار گیرد، که توانایی قوی در ترمیم عصب و بازسازی بافت دارد و چشم‌انداز کاربرد گسترده‌ای در درمان درد نوروپاتیک در آینده خواهد داشت.

(محتوای این مقاله تجدید چاپ شده است و ما هیچ تضمین صریح یا ضمنی برای صحت، اعتبار یا کامل بودن مطالب مندرج در این مقاله ارائه نمی دهیم و مسئولیتی در قبال نظرات این مقاله نداریم، لطفاً درک کنید).