مروری بر آسیب های مزمن سیستم حرکتی
آسیب مزمن سیستم حرکتی به آسیب مزمن بافت های درگیر در ورزش (استخوان، مفصل، عضله، تاندون، رباط، بورس و عروق خونی و اعصاب مرتبط) اطلاق می شود که در اثر استرس موضعی ناشی از وضعیت های بدنی طولانی مدت، مکرر و مداوم و ... جنبش های شغلیاین یک گروه از ضایعات بالینی شایع است.تظاهرات پاتولوژیک هیپرتروفی و هیپرپلازی به عنوان جبران و به دنبال آن جبران، پارگی خفیف، تجمع و تاخیر بود.در این میان، آسیب مزمن بافت نرم که توسط تاندیوپاتی نشان داده می شود و آسیب مزمن غضروفی که توسط آرتروز نشان داده می شود، شایع ترین هستند.
هنگامی که بدن انسان دارای بیماری های مزمن یا تغییرات دژنراتیو است، می تواند توانایی سازگاری با استرس را کاهش دهد.بدشکلی های موضعی می توانند استرس موضعی را افزایش دهند.تمرکز استرس می تواند ناشی از بی توجهی در محل کار، نارسایی فنی، وضعیت بدنی نادرست یا خستگی باشد که همگی از دلایل آسیب مزمن هستند.کارگران صنایع دستی و نیمه مکانیزه، ورزشکاران، تئاتری ها و آکروباتیک ها، کارگران میز کار و خانم های خانه دار همگی در معرض ابتلا به این نوع بیماری هستند.به طور خلاصه، گروه بروز بسیار بزرگ است.اما می توان از آسیب های مزمن جلوگیری کرد.از بروز و عود باید پیشگیری و با پیشگیری و درمان ترکیب شود تا اثربخشی افزایش یابد.درمان منفرد پیشگیری نمی کند، علائم اغلب عود می کنند، نویسنده مکرر، درمان بسیار دشوار است.این بیماری ناشی از التهاب مزمن مضر است، بنابراین کلید درمان محدود کردن عملکرد آسیب‌رسان، اصلاح وضعیت نامناسب، تقویت قدرت عضلانی، حفظ فعالیت غیر تحمل‌کننده وزن مفصل و تغییر وضعیت منظم برای پراکندگی است. استرس.
طبقه بندی آسیب های مزمن سیستم حرکتی
(1) آسیب مزمن بافت نرم: آسیب مزمن عضله، تاندون، غلاف تاندون، رباط و بورس.
(2) آسیب مزمن استخوان: عمدتاً به شکستگی ناشی از خستگی در ساختار استخوان اشاره دارد که نسبتاً خوب است و غلظت استرس تولید می شود.
(3) آسیب مزمن غضروف: از جمله آسیب مزمن غضروف مفصلی و غضروف اپی فیزیال.
(4) سندرم گیر افتادن عصب محیطی.
تظاهرات بالینی آسیب مزمن سیستم حرکتی
(1) درد طولانی مدت در بخشی از تنه یا اندام، اما بدون سابقه واضح تروما.
(2) لکه ها یا توده های حساس در قسمت های خاص وجود دارد که اغلب با برخی علائم خاص همراه است.
(3) التهاب موضعی آشکار نبود.
(4) سابقه اخیر بیش فعالی مربوط به محل درد.
(5) برخی از بیماران سابقه مشاغل و انواع کاری داشتند که ممکن است باعث آسیب مزمن شود.
نقش PRP در آسیب های مزمن
آسیب مزمن بافت یک بیماری شایع و مکرر در زندگی روزمره است.روش های درمانی سنتی دارای معایب و عوارض جانبی زیادی هستند و درمان نادرست تاثیر بدی بر پیش آگهی خواهد داشت.
پلاکت ها و فاکتورهای رشد مختلف در پی آر پی و همچنین تعامل آنها با ایجاد نقطه اتصال برای چسبندگی سلولی، تسریع روند بهبود فیزیولوژیکی بافت ها، تسکین درد و ایجاد ضد التهاب و ضد التهاب، ایده های جدیدی را در این زمینه باز کرده است. ویژگی های عملکردی عفونت
کشیدگی عضلانی یک آسیب شایع ورزشی است.درمان سنتی مبتنی بر فیزیوتراپی است: مانند یخ، ترمز، ماساژ و غیره.PRP به دلیل ایمنی خوب و تقویت بازسازی سلولی می تواند به عنوان یک درمان کمکی برای فشار عضلانی استفاده شود.
تاندون قسمت انتقالی سیستم حرکتی است که مستعد آسیب استرس و فشار مزمن است.بافت تاندون که از تاندونوسیت ها، کلاژن فیبری و آب تشکیل شده است، فاقد خونرسانی خاص خود است، بنابراین پس از آسیب نسبت به سایر بافت های همبند، کندتر بهبود می یابد.مطالعات بافت‌شناسی ضایعات نشان داد که تاندون‌های آسیب‌دیده التهابی نیستند، اما فرآیندهای ترمیم طبیعی، از جمله فیبروژنز و عروق، محدود هستند.بافت اسکار ایجاد شده پس از ترمیم آسیب تاندون نیز می تواند بر عملکرد آن تأثیر بگذارد و ممکن است منجر به پارگی مجدد تاندون شود.رویکردهای درمانی سنتی برای پارگی حاد تاندون معمولا محافظه کارانه و جراحی طولانی مدت هستند.روش رایج تزریق گلوکوکورتیکوئید موضعی می تواند به تسکین علائم کمک کند، اما می تواند منجر به آتروفی تاندون و تغییرات ساختاری شود.با تحقیقات بیشتر، مشخص شد که فاکتورهای رشد نقش مهمی در روند ترمیم رباط ایفا می‌کنند و سپس PRP با تأثیر قابل‌توجه و پاسخ قوی سعی در ترویج یا کمک به درمان آسیب تاندون شد.
(محتوای این مقاله تجدید چاپ شده است و ما هیچ تضمین صریح یا ضمنی برای صحت، اعتبار یا کامل بودن مطالب مندرج در این مقاله ارائه نمی دهیم و مسئولیتی در قبال نظرات این مقاله نداریم، لطفاً درک کنید).
زمان ارسال: اکتبر 20-2022